Προφανώς και αυτό δεν βγάζει νόημα για μια παράσταση που χρονολογείται από το 100 π.Χ., εκτός βέβαια κι αν τα ταξίδια στον χρόνο είναι γεγονός και μας το κρύβουν αυτό καλά.
Ξεψαχνίζοντας λοιπόν την ηλεκτρονική επικράτεια, μαθαίνουμε τη σαφώς πιο πεζή πραγματικότητα: το γλυπτό είναι επιτύμβιο μνημείο και παρουσιάζει μια γυναίκα και την ακόλουθό της και είναι μέρος της συλλογής του αμερικανικού J. Paul Getty Museum.
Σύμφωνα με την περιγραφή του μουσείου, «η γυναίκα απλώνει το χέρι της για να αγγίξει την άκρη ενός ρηχού μπαούλου, το οποίο κρατά μια μικρή υπηρέτρια στο επιτύμβιο αυτό ανάγλυφο. Η αναπαράσταση του θανόντος να εκτείνει το χέρι του για να πιάσει ένα αντικείμενο που κρατά υπηρέτης έχει μια μακρά ιστορία στην ελληνική ταφική τέχνη και πιθανότατα υπαινίσσεται την ελπίδα της συνέχισης των επίγειων απολαύσεων στη μεταθανάτια ζωή».
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είμαστε σίγουροι γιατί ένα «ρηχό μπαούλο» χρειάζεται δύο τρύπες στην άκρη του. Μήπως η μία είναι για τον ήχο και η άλλη απλώς μια θύρα USB;
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είμαστε σίγουροι γιατί ένα «ρηχό μπαούλο» χρειάζεται δύο τρύπες στην άκρη του. Μήπως η μία είναι για τον ήχο και η άλλη απλώς μια θύρα USB;