Η διαπίστωση αυτή εξηγεί ίσως γιατί η αίσθηση του χρόνου που έχουμε αλλάζει υπό διαφορετικές συνθήκες όπως, για παράδειγμα, όταν περνάμε καλά ή βρισκόμαστε υπό πίεση.

Στο πλαίσιο της μελέτης, δύο ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Μινεσότα, στη Μινεάπολη, εκπαίδευσαν μακάκους να εκτελούν εργασίες, οι οποίες απαιτούσαν να κινούν τα μάτια τους μεταξύ δύο κουκκίδων σε τακτά διαστήματα του ενός δευτερολέπτου.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές, χρησιμοποιώντας ηλεκτρόδια, κατέγραψαν την εγκεφαλική δραστηριότητα σε 100 νευρώνες στην περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται με την κίνηση των ματιών και διαπίστωσαν ότι η δραστηριότητα αυτών των νευρώνων επηρέαζε την κίνηση τους.

Για την ακρίβεια, όσο πιο αργή ήταν η μείωση της δραστηριότητας των νευρώνων τόσο περισσότερο υπερεκτιμούσαν οι μακάκοι τη διάρκεια ενός δευτερολέπτου, με αποτέλεσμα να κινούν πιο αργά τα μάτια τους, ενώ όσο ταχύτερος ήταν ο ρυθμός μείωσης τόσο λιγότερο κινούσαν τα μάτια τους πριν τελειώσει ο χρόνος, υποτιμώντας ουσιαστικά τη διάρκεια του δευτερολέπτου.

Τα αποτελέσματα του πειράματός τους υποδεικνύουν ότι, μια μέρα, οι επιστήμονες μπορεί να είναι σε θέση να χειριστούν την υποκειμενική εμπειρία του περάσματος του χρόνου, πειραματιζόμενοι με τις νευρικές συνδέσεις στον εγκέφαλό μας.

Επιπλέον παρέχουν μία εξήγηση ως προς το γιατί η αίσθηση του πόσος χρόνος έχει περάσει, είναι καθαρά υποκειμενική. Για παράδειγμα, όταν ένα άτομο βρίσκεται υπό πίεση, επηρεάζεται το ποσό των χημικών ουσιών, όπως η αδρεναλίνη, στον εγκέφαλο, γεγονός που έχει επιπτώσεις και στη νευρωνική δραστηριότητα.

Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Τζέφρι Γκόουζ, επικεφαλής ερευνητή της μελέτης, οποιαδήποτε αλλαγή στον ρυθμό της δραστηριότητας αυτής, ευθύνεται για τη διαφορετική αίσθηση της ώρας και του χρόνου γενικότερα.

katohika.gr