O όρος Πάσχα προέρχεται από το αραμαϊκό πασάχ και το εβραϊκό πέσαχ. Η Βίβλος συσχετίζει το πέσαχ με το ρήμα πασάχ πού σημαίνει είτε χωλαίνω, είτε εκτελώ τελετουργικό χορό γύρω από τη θυσία... είτε, μεταφορικά, "ξεφεύγω", "προσπερνώ", "απαλλάσσω".Η Ανάσταση του Χριστού, ή Ανάσταση του Κυρίου, σημαίνει η μετά την τριήμερη ταφή, θριαμβική ανάσταση εκ νεκρών – ανάληψη του Χριστού, την οποία και ομολογεί στο έκτο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως: «Και αναστάντα την Τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς», όπως εξιστορείται το γεγονός επί μακρόν και από τους τέσσερις Ευαγγελιστές, καθώς και από τις Πράξεις των Αποστόλων «ο δε Θεός ήγειρεν αυτόν εκ νεκρών» που φέρεται ως επικύρωση κάποιων αναφορών Προφητών που περιλαμβάνει η Παλαιά Διαθήκη.
Την Ανάσταση του Χριστού όρισε η Ορθόδοξη Εκκλησία να εορτάζεται την Κυριακή του Πάσχα, (εκ της Ιουδαϊκής θρησκείας που σημαίνει έξοδος, και που έχει μεταφερθεί στον Χριστιανισμό ως μία χαρακτηριστική μορφή Θεοκρασίας), και που αποτελεί κινητή εορτή, που κανονίζεται από τη πρώτη πανσέληνο (αρχαίο υπόλειμμα σεληνιακής λατρείας), μετά τη πρώτη εαρινή ισημερία (συνδυασμός με αρχαίο υπόλειμμα Ηλιακής λατρείας).
Οι Ευαγγελικές αφηγήσεις
Οι κύριες αφηγήσεις του γεγονότος είναι αυτές που αναφέρονται από τους τέσσερις Ευαγγελιστές. Μια γρήγορη ανάγνωση αυτών ίσως δημιουργήσει την εντύπωση ότι δεν συμφωνούν απόλυτα μεταξύ τους. Η προσεκτικότερη όμως εξέταση αποκαλύπτει το μέγεθος της ομοθυμίας στην απόδοση του ίδιου του γεγονότος υπό την διαφορετικότητα της αντίληψης έρευνας και αφήγησης από τον καθένα Ευαγγελιστή λαμβάνοντας μαρτυρίες ανθρώπων με διαφορετικά κριτήρια, ενδιαφέροντα, καταγωγή και παρατηρητικότητα που αποτελούν τα βασικά στοιχεία στη σύνθεση της υπ΄ αυτών ανάμνησης της Ανάστασης.
Αυτή ακριβώς η φαινομενική διαφορετικότητα των λεπτομερειών είναι που εντυπωσιάζει και που αποκαλύπτει ότι η συλλογή στοιχείων έγινε από πολλές πηγές. Αντίθετα, το παράξενο θα ήταν αν δεν υπήρχαν αυτές, όπου τότε η αξία των αφηγήσεων θα ήταν πολύ μικρότερη.
Έτσι τα περιστατικά που αναφέρονται επί του γεγονότος στις ευαγγελικές αφηγήσεις τοποθετούνται με την ακόλουθη σειρά:
Σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα έθιμα μια ομάδα γυναικών το πρωί της επομένης της ταφής του Χριστού κατευθύνεται στον τάφο προκειμένου να μυρώσουν το σώμα του.
Φθάνοντας οι γυναίκες στον τάφο ανακαλύπτουν ότι ο βράχος της σφράγισής του έχει αποκυλιστεί και μένει αφρούρητος.
Έκπληκτες διαπιστώνοντας ότι ο τάφος είναι κενός βλέπουν άγγελο να τους εξηγεί την κατάσταση και να τους δίνει ένα μήνυμα.
Σύμφωνα με το μήνυμα οι γυναίκες σπεύδουν στην Ιερουσαλήμ για να μεταφέρουν τα νέα στους μαθητές συναντώντας όμως τη δυσπιστία τους.
Ο Πέτρος και ο «αγαπημένος μαθητής» σπεύδουν στον τάφο όπου βρίσκοντάς τον κενόν επιστρέφουν.
Η Μαρία η Μαγδαληνή ακολουθώντας τους παραπάνω μαθητές επιστρέφει στο τάφο μένοντας εκεί μετά την αναχώρησή τους. Τότε ο Χριστός κάνει την πρώτη Του εμφάνιση σ΄ αυτήν.
Την ίδια ημέρα ο Χριστός εμφανίζεται στους Πέτρο και στους δύο που κατευθύνονταν προς Εμμαούς και στη συνέχεια στους άλλους μαθητές στην Ιερουσαλήμ εκτός του Θωμά.
Από τα παραπάνω συνάγονται πλέον καταφανώς δύο αξιόλογα σημεία: αφενός μεν ότι μετά την Ανάσταση ο Χριστός εμφανίζεται και εξαφανίζεται όπου και όποτε ο ίδιος κρίνει και αφετέρου ότι φανερώνεται μόνο στους πιστούς Του.
kouinet.gr
.jpg)
