Τώρα που είναι και της μόδας ο όρος καλό είναι να ξέρουμε την προέλευσή του. Η δωροδοκία αποτελεί από χρόνια προσφιλές…
άθλημα στην Ελλάδα, με καλές επιδόσεις και ρεκόρ…

Κάποια μέρα όμως που η… εφευρετικότητα του Έλληνα την έβαλε σε έναν τενεκέ με λάδι (μέγιστο αγαθό στην ελληνική επικράτεια), άλλαξε όνομα. Δεν έχασε ωστόσο τίποτα από τη χάρη της. Αντιθέτως.

Προβίβασε το παιδί και ο τενεκές δικός σου

Πώς ξεκίνησε το «λάδωμα»; Οι Έλληνες γονείς ανέκαθεν ήθελαν το καλό των παιδιών τους. Όπως το να προοδεύουν στο σχολείο (και κατόπιν στο πανεπιστήμιο). Τα παλαιότερα χρόνια λοιπόν, αν υποψιάζονταν ότι το βλαστάρι τους κινδύνευε να μείνει στην ίδια τάξη, επιστράτευαν τα μεγάλα μέσα:

Πρόσφεραν έναν ή και περισσότερους τενεκέδες λάδι ως δώρο στον δάσκαλο και η υπόθεση έπαιρνε το δρόμο της. Ο δάσκαλος έκανε τα στραβά μάτια και το νεαρό στουρνάρι εξασφάλιζε όπως-όπως το χαρτί του προβιβασμού στην επόμενη τάξη (και ούτω καθεξής, μέχρι να τελειώσει τις σπουδές του). Όμως κάποια πράγματα γίνονται συνήθεια, δηλαδή δεύτερη φύση.

Έτσι με τον ίδιο έμμεσο τρόπο άρχισαν να τακτοποιούν και άλλες υποθέσεις τους, αφού ο υπαινιγμός που κρυβόταν πίσω από τον τενεκέ με το λάδι έλυνε ως δια μαγείας όλα τα θέματα που κάπου σκάλωναν.

Γιατί ελαιόλαδο;

Το ερώτημα γιατί επέλεγαν ελαιόλαδο για τη δωροδοκία και όχι κάτι άλλο είναι εύκολο να απαντηθεί: Το λάδι υπήρχε σε αφθονία στην ελληνική ύπαιθρο. Σχεδόν κάθε σπίτι είχε τη σοδειά του, μικρότερη ή μεγαλύτερη.

Ως αγαθό ήταν από όλους ευπρόσδεκτο, αφού αποτελούσε είδος πρώτης ανάγκης για κάθε νοικοκυριό. Γι΄ αυτόν τον λόγο επικράτησε μέχρι τις μέρες μας η κάθε είδους δωροδοκία, εξαγορά ή γενικά ύποπτη συναλλαγή να ονομάζεται «λάδωμα».

Με την τιμή του «τενεκέ» να φτάνει σήμερα έως και κάποια εκατομμύρια ευρώ, αν απευθύνεται σε υπηρέτες του δημόσιου (!) συμφέροντος.