Αρχαιολογικός χώρος Τερπνής.

Μετὰ ἀπὸ 500 χρόνια δουλείας (1412 ‐ 1912) τὸ φθινόπωρο τοῦ 1912, μέσα σὲ 37 ἡμέρες (5 Ὀκτωβρίου ‐ 10 Νοεμβρίου), ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἡ Μακεδονία ἡ Ἤπειρος καὶ τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, μ’ ἐξαίρεσι τὴν ὀχυρὴ πόλι Ἰωάννινα ποὺ ἐλευθερώθηκε μετὰ τέσσερες μῆνες στὶς 21 ‐ 2 ‐ 1913.


Τὴ χρονιὰ ἐκείνη τοῦ 1912, ἤδη ἀπὸ τὴν ἄνοιξι συμμάχησαν γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσι τῶν Βλακανίων καὶ τοῦ Αἰγαίου ἀπὸ τοὺς Τούρκους τέσσερα Βαλκανικὰ κράτη, Ἑλλάδα Βουλγαρία Σερβία καὶ Μαυροβούνιο. οἱ τέσσερες σύμμαχοι στὶς 4 Ὀκτωβρίου κήρυξαν πόλεμο ἐναντίον τῆς Τουρκίας, καὶ τὴν ἑπομένη ἡμέρα, 5 Ὀκτωβρίου, εἰσέβαλαν ἀπὸ βορρᾶ καὶ νότο στὰ Βαλκανικὰ ἐδάφη ποὺ κατεῖχε ἐκείνη.

Eκτὸς ἀπὸ τοὺς τέσσερες στρατοὺς τῶν τεσσάρων συμμάχων κρατῶν μετεῖχε στὸν πόλεμο καὶ τὸ μοναδικὸ ναυτικό, τὸ ἑλληνικό, τὸ ὁποῖο σὲ 20 ἡμέρες ἔκλεισε ὅλο τὸν τουρκικὸ στόλο στὸν
Ἑλλήσποντο καὶ κυριάρχησε στὸ Αἰγαῖο.

      Ἡ Μακεδονία ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ στρατὸ μὲ δυὸ μεγάλες μάχες,

Μάχη Σαραντάπορου

                                                                                    
                                     τοῦ Σαρανταπόρου (9 ‐ 10 Ὀκτωβρίου), 

Μάχη Γιαννιτσών

                                                                                        
                                  καὶ τῶν Γιανιτσῶν (19 ‐ 20 Ὀκτωβρίου) 

καὶ πολλὲς μικρές, καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ναυτικοῦ,
τὸ ὁποῖο στὶς 18 Ὀκτωβρίου μπῆκε αἰφνιδιαστικὰ στὸ λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης καὶ κατέστρεψε τὸ μεγαλείτερο τουρκικὸ θωρηκτό, χωρὶς νὰ καταλάβῃ τὴν πόλι, ποὺ κυριεύτηκε μετὰ 8 ἡμέρες, καὶ ἔτρεψε σὲ ἄτακτη φυγὴ τὸν τουρκικὸ στόλο.

 Μὲ τὴν πρώτη νίκη στὸ Σαραντάπορο ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς κατέλαβε τὴν Κοζάνη (12 Ὀκτωβρίου) κι ὅλο τὸ νότιο μέρος τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας. μὲ τὴ δεύτερη νίκη του στὰ Γιανιτσὰ κατέλαβε τὴ Θεσσαλονίκη (26 Ὀκτωβρίου) κι ὅλο τὸ βόρειο μέρος τῆς Δυτικῆς κι ὅλη τὴν Κεντρικὴ καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία.

Στὴν Κεντρικὴ Μακεδονία ἢ περιοχὴ τῆς Θεσσαλονίκης καὶ στὴν Ἀνατολικὴ ἡ νότια καὶ παραθαλάσσια ἢ πλησιοθάλασση ζώνη της (Χαλκιδική, Πιερία, Ἠμαθία, Γιανιτσά, νομὸς Θεσσαλονίκης, Βισαλτία, Φυλλίδα, Παγγαῖο, δυτικὸς νομὸς Καβάλας μέχρι τὴν Ἐλευθερούπολι) ἐλευθερώθηκε πρὶν ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη, ἐνῷ ἡ βόρεια ζώνη της (Ἔδεσσα, Κιλκίς, Σιντική, Σέρρες, Δράμα, Καβάλα) ἐλευθερώθηκε μετὰ τὴ Θεσσαλονίκη. στὴ Θεσσαλονίκη ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς μπῆκε στὶς 26 Ὀκτωβρίου.

 Ἤδη τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς εἰσβολῆς στὴν τουρκικὴ ἐπικράτεια, 5 Ὀκτωβρίου, προωθημένα μικρὰ ἑλληνικὰ στρατιωτικὰ ἀγήματα ‐ ἐνωμοτίες τῶν 10 ‐ 12 ὁπλιτῶν, τῶν λεγομένων προσκόπων, εἶχαν διεισδύσει σὲ πολλὰ παραθαλάσσια μέρη τῆς Μακεδονίας. οἱ ἐνωμοτίες ἐκεῖνες, ὅπου διεισέδυαν, συνεργάζονταν μὲ τοπικὰ ἀντάρτικα ἀπελευθερωτικὰ καπετανάτα,

ὅπως ἦταν τὰ Νιγριτινὰ καὶ Τσιαρπιστινὰ παλληκάρια τοῦ καπετὰν Γιαγκλῆ στὸ Βερτίσκο,
κι ἐκεῖνα τοῦ καπετὰν Στέργιου στὰ Κερδύλια,
κι ἐκεῖνα τοῦ καπετὰν Δούκα στὸ Παγγαῖο.

Αὐτὰ τὰ συνεργαζόμενα μικρὰ ἀγήματα στρατοῦ καὶ ἀνταρτῶν ἐλευθέρωσαν στὶς 5 Ὀκτωβρίου τὴν Ἱερισσὸ καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος, στὶς 10 Ὀκτωβρίου τὴν Ἀρναία καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Χαλκιδική, στὶς 11 Ὀκτωβρίου τὸν Πολύγυρο καὶ τὴ Δυτικὴ Χαλκιδικὴ καὶ τὸ δικό μας ὄρος Βερτίσκον, διακόπτοντας τὴ συγκοινωνία τῆς Θεσσαλονίκης μὲ τὴ Νιγρίτα καὶ τὶς Σέρρες, στὶς 12 Ὀκτωβρίου τὴν περιοχὴ Κερδυλίων, καὶ στὶς 17 Ὀκτωβρίου τὴν Ἀμφίπολι καὶ τὴν περιοχὴ τοῦ Παγγαίου.

Στὶς 22 Ὀκτωβρίου τὰ χαράματα ἡ ἐνωμοντία τοῦ Βερτίσκου κι ὁ Γιαγκλῆς μὲ τὰ παλληκάρια του, κατευθυνόμενοι πρὸς τὴ Νιγρίτα, συνάντησαν στὸ Λαγάτρη τὸ πολυαριθμώτερο τουρκικὸ σῶμα 60 ἐνόπλων ἀστυνομικῶν καὶ πολιτοφυλάκων, ποὺ τὴ φρουροῦσαν, ἐπιτέθηκαν σ’ αὐτό, τὸ ἔτρεψαν σὲ ἄτακτη φυγή, καὶ μπῆκαν στὰ τρία χωριὰ Νιγρίτα Σούρπα καὶ Τσιαρπίτσα (τὴ μετέπειτα Τερπνή), ὅπου ὕψωσαν ἑλληνικὲς σημαῖες κι ἐγκατέστησαν ἀμέσως ἑλληνικὲς ἀρχές. ὅλες οἱ τουρκικὲς ἀρχὲς καὶ οἱ ὑπάλληλοι ἀκολούθησαν τὸ διαλυμένο τουρκικὸ ἄγημα πρὸς τὰ δυτικά.

Oἱ Ἕλληνες τοὺς καταδίωξαν ὅλη τὴν ἡμέρα μέχρι τὸ χωριὸ Ὄρλιακο (τὸ μετέπειτα Στρυμονικό). τὴν ἑπομένη ἡμέρα 23 Ὀκτωβρίου ἡ στρατιωτικὴ ἐνωμοτία κι ὁ Γιαγκλῆς μὲ τὰ παλληκάρια του ἐλευθέρωσαν τὸ Στρυμονικό, ἐνῷ οἱ Τοῦρκοι ἔφυγαν πρὸς τὶς Σέρρες καὶ τὴ Δράμα.

Oἱ Ἕλληνες βρῆκαν τὴν ἐκεῖ γέφυρα τοῦ Στρυμόνος τελείως ἀφύλακτη. ἔτσι κατὰ τὶς δυὸ ἐκεῖνες ἡμέρες ἐλευθερώθηκαν ἡ Νιγρίτα ἡ Τερπνὴ καὶ ὅλη ἡ Βισαλτία, καὶ τὰ δυτικῶς τοῦ Στρυμόνος μέρη τῶν Σερρῶν καὶ τῆς Σιντικῆς.

Tὴν ἴδια ἡμέρα 23 Ὀκτωβρίου, οἱ Ἕλληνες τακτικοὶ καὶ ἀντάρτες, περνώντας τὸ Στρυμόνα, κατευθύνθηκαν στὴ Φυλλίδα, κι ἐκεῖ συναντήθηκαν μὲ ἄλλα τέτοια ἔνοπλα σώματα κι ἐλευθέρωσαν τὴ Ζίχνα καὶ ὅλη τὴ Φυλλίδα. στὶς 27 Ὀκτωβρίου τὸ πρωΐ ἔφτασαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἔνοπλοι Ἕλληνες στὴν Ἐλευθερούπολι τῆς Καβάλας καὶ τὴν ἐλευθέρωσαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους.

Στὶς 10 Νοεμβρίου ὡλοκληρώθηκε ἡ ἀπελευθέρωσι ὅλης τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὸ Σμόλικα μέχρι τὸ Νέστο, κι ἀπὸ τὸ Σαραντάπορο μέχρι τὰ σημερινὰ Μακεδονικὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδος. τὴν πόλι τῶν Σερρῶν κατέλαβε ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς καὶ συγκεκριμένα ἕνα σύνταγμα ἱππικοῦ μὲ διοικητὴ τὸν ἀντισυνταγματάρχη Καραμανλάκη στὶς 31 Ὀκτωβρίου. τελευταῖες πόλεις τῆς Μακεδονίας ἐλευθερώθηκαν ἡ Καστοριὰ καὶ ἡ Φλώρινα στὶς 10 Νοεμβρίου.

 Οἱ Σέρβοι τότε συγχάρηκαν τοὺς Ἕλληνες συμμάχους των γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσι τῆς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας καὶ τοὺς εὐχαρίστησαν μὲ πολλὴ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ μεγάλη καὶ μοναδικὴ συμβολὴ τοῦ ἑλληνικοῦ ναυτικοῦ στὸν πόλεμο ἐκεῖνο.

Aντίθετα οἱ Βούλγαροι ἤδη ἀπὸ τὶς 28 Ὀκτωβρίου ἄρχισαν νὰ ἐπιτίθενται αἰφνιδιαστικὰ καὶ ὕπουλα ἐναντίον τῶν συμμάχων τους Ἑλλήνων καὶ Σέρβων, γιὰ νὰ πάρουν ἀπ’ αὐτοὺς τὴ Θεσσαλονίκη, τὸ Μοναστήρι, καὶ ὅλη τὴ Μακεδονία, δημιουργώντας τους ἔτσι μεγάλα προβλήματα, τὰ ὁποῖα ὅμως ἔληξαν τὸ καλοκαίρι τοῦ 1913 ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Σέρβων.

Aλλ’ αὐτὸ εἶναι ἄλλο ἑπόμενο κεφάλαιο τῆς ἱστορίας, παράγραφοι τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ μετὰ 4 μῆνες μάχη στὰ Πλατανούδια, μία μάχη στὴν Ἀσπροβάλτα, ἡ μεγάλη μάχη τοῦ Λαχανᾶ, καὶ πολλὲς ἄλλες τέτοιες μάχες.
 Ἡ Τερπνὴ λοιπὸν μαζὶ μὲ τὴ Νιγρίτα καὶ ὅλη τὴ Βισαλτία ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους στὶς 22 ‐ 10 ‐ 1912, τέσσερες ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη.

 Αὐτὴ εἶναι ἡ ἱστορία τῶν ἡμερῶν καὶ τῶν γεγονότων ἐκείνων, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὶς καθημερινὲς ἡμερολογιακὲς καταγραφὲς τῶν πεπραγμένων τῶν ἐπιτελείων ὅλων τῶν σχετικῶν μονάδων τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, ποὺ ἐλευθέρωσε τὴ Μακεδονία. τὰ γεγονότα καταγράφονταν αὐθημερόν.


|Eκδόθηκαν ὅμως ὡς «Ἐπίτομη Ἱστορία τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων 1912 ‐ 1913», τὸ 1987, ἀπὸ τὸ Γενικὸ Ἐπιτελεῖο Στρατοῦ (Γ.Ε.Σ.), τὴ «Διεύθυνσι Ἱστορίας Στρατοῦ».

Kαὶ παραθέτω αὐτολεξεὶ τὶς παραγράφους 133 ‐ 134 (σελ. 107), ποὺ εἶναι ἡ αὐθεντικὴ καὶ ἀκριβὴς ἱστορία τῆς ἀπελευθερώσεως καὶ τῆς Τερπνῆς καὶ ὅλης τῆς Βισαλτίας.

 Γενικὸ Ἐπιτελεῖο Στρατοῦ Διεύθυνσι Ἱστορίας Στρατοῦ Ἐπίτομη Ἱστορία τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων 1912 ‐ 1913, Ἀθήνα 1987,
σελίδα 107.

 ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΝΔΟΧΩΡΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

133.Παράλληλα τμῆμα προσκόπων κινήθηκε στὶς 11 Ὀκτωβρίου (1912) πρὸς τὴ Νιγρίτα καὶ ἐγκαταστάθηκε στὸ ὄρος Βερτίσκος, ἀπ’ ὅπου μὲ ἐπιθετικὲς ἐνέργειές του παρεμπόδιζε σοβαρὰ τὶς συγκοινωνίες τῶν Τούρκων μεταξὺ Θεσσαλονίκης, Νιγρίτας, καὶ Σερρῶν.

Στὶς 22 τοῦ ἴδιου μήνα τὸ τμῆμα αὐτὸ ἐπιτέθηκε κατὰ τουρκικοῦ ἀποσπάσματος κοντὰ στὴ Νιγρίτα, τὸ διασκόρπισε, καὶ εἰσῆλθε στὴν πόλι ὅπου ἐγκατέστησε ἑλληνικὲς ἀρχές.
Τὴν ἑπομένη συνέχισε τὴν καταδίωξι τοῦ τουρκικοῦ ἀποσπάσματος πρὸς τὸ χωριὸ Στρυμονικὸ καὶ μέχρι τὸ βράδυ κατώρθωσε νὰ φτάσῃ σ’ αὐτό, νὰ καταλάβῃ ἀνέπαφη τὴν ἐκεῖ γέφυρα τοῦ Στρυμόνα ποταμοῦ καὶ νὰ συνδεθῇ μὲ τὴν VII βουλγαρικὴ μεραρχία ποὺ κινοῦνταν ἀπὸ τὸ Σιδηρόκαστρο πρὸς τὰ νότια. μέχρι τὶς 24 Ὀκτωβρίου ὁλόκληρη ἡ περιφέρεια Νιγρίτας εἶχε ἀπελευθερωθῇ ἀπὸ τοὺς προσκόπους.

Στὸ ἴδιο χρονικὸ διάστημα ἄλλο τμῆμα προσκόπων πέρασε τὸ Κερδύλιον ὄρος καὶ ἔφτασε στὸ χωριὸ Μύρκινος, ὅπου στὶς 12 Ὀκτωβρίου συγκρούστηκε μὲ τουρκικὸ ἀπόσπασμα, τὸ ὁποῖο καὶ διασκόρπισε, συλλαβάνοντας μάλιστα καὶ 20 αἰχμαλώτους. τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶχε σοβαρὴ ἐπίπτωσι στὸ ἠθικὸ τῶν Τούρκων κατοίκων τῆς περιοχῆς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δηλώσουν ὑποταγὴ καὶ νὰ παραδώσουν τὸν ὁπλισμό τους.

Μέχρι τὶς 17 Ὀκτωβρίου ἀπελευθερώθηκε ὁλόκληρη ἡ περιοχὴ τοῦ Παγγαίου ὄρους ἀπὸ τὸν Ἀγγίτη ποταμὸ μέχρι τὴν Ἀμφίπολι, ἐνῷ στὶς 23 Ὀκτωβρίου τὸ τμῆμα προσκόπων συνδέθηκε μὲ τὶς βουλγαρικὲς δυνάμεις στὸ χωριὸ Ν. Ζίχνη καὶ συμφωνήθηκε ἀμοιβαία ὑποστήριξι.


Στὶς 27 Ὀκτωβρίου τὸ τμῆμα προσκόπων εἰσῆλθε στὴν Ἐλευθερούπολι, ὕστερα ἀπὸ σχετικὴ ἐπιστολὴ τοῦ μητροπολίτη της, ὅπου ἐγκατέστησε ἑλληνικὲς ἀρχὲς καὶ ἀφώπλισε τοὺς Τούρκους κατοίκους τῆς περιοχῆς.

Ἔτσι τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἔμπαινε νικηφόρος στὴ Θεσσαλονίκη, ὁλόκληρη ἡ περιοχὴ ἀνατολικά της μέχρι τὴν Ἐλευθερούπολι, χάρι στὴ δραστήρια ἐνέργεια τῶν σωμάτων προσκόπων, βρέθηκε ἐλεύθερη καὶ διοικούμενη ἀπὸ ἑλληνικὲς ἀρχές.

134. Στὸ μεταξὺ τὸ γενικὸ στρατηγεῖο, ὕστερα καὶ ἀπὸ σχετικὲς πληροφορίες καὶ ὁδηγίες τοῦ ὑπουργείου ἐξωτερικῶν, ἄρχισε ἀπὸ τὴν ἑπομένη τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Θεσσαλονίκης νὰ παίρνῃ σύντονα μέτρα γιὰ τὴν προώθησι τῶν δυνάμεών του βορειότερα, προκειμένου νὰ ἐξαφαλίσῃ τὰ ἐδάφη ποὺ εἶχαν ἀπελευθερωθῆ μέχρι τότε καὶ κυρίως τὴν πόλι τῆς Θεσσαλονίκης.

Έτσι στὶς 27 Ὀκτωβρίου διέταξε τὴν ταξιαρχία ἱππικοῦ, ποὺ βρισκόταν στὸ Λαγκαδᾶ ν’ ἀποστείλῃ ἕνα σύνταγμά της πρὸς τὶς Σέρρες, ὅπου καὶ νὰ ἐγκατασταθῇ. ἡ ταξιαρχία ἀνέθεσε τὴν ἀποστολὴ αὐτὴ στὸ 3ο σύνταγμα ἱππικοῦ, τὸ ὁποῖο ἔφτασε στὶς Σέρρες στὶς 31 Ὀκτωβρίου, ἀλλὰ βρῆκε τὴν πόλι νὰ κατέχεται ἤδη ἀπὸ τὴν VII βουλγαρικὴ μεραρχία καὶ ἐγκαταστάθηκε στὰ γύρω χωριά.
Λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσι, στὶς 28 Ὀκτωβρίου, ἐγκαταστάθηκε στὴ Νιγρίτα σύνταγμα τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ.

Κι ὅταν αὐτὸ προχώρησε μαζὶ μὲ ὅλο τὸ στρατὸ ἀνατολικώτερα γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσι ὅλης τῆς Μακεδονίας, ἔμεινε στὴ Νιγρίτα μιὰ διλοχία 260 ὁπλιτῶν καὶ 12 ἀξιωματικῶν μὲ διοικητὴ τὸ λοχαγὸ Παναγιώτη Γαργαλίδη, ἐκεῖνον ποὺ μετὰ 4 μῆνες διέσωσε τὴ Νιγρίτα τὴν Τερπνὴ καὶ ὅλη τὴ Βισαλτία ἀπὸ τὴ Βουλγαρικὴ ἀπειλή.

Μετὰ 2 χρόνια, κατὰ τὸν Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, ὁ Γαργαλίδης, ὡς συνταγματάρχης πλέον καὶ διοικητὴς μεραρχίας, θαυμάστηκε ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους συμμάχους μας καὶ χαρακτηρίστηκε ὡς «στρατηγικὴ μεγαλοφυΐα».

Κατὰ τὴν ἐκστρατεία στὴ Μ. Ἀσία καὶ τὴν ἀπελευθέρωσί της γιὰ 3,5 χρόνια ἦταν στρατηγός. τὸ 1922 ἦταν διοικητὴς τοῦ Γ΄ Σώματος Στρατοῦ, τὸ ὁποῖο ἦταν ὁ πυρήνας τῆς Στρατιᾶς τοῦ Ἕβρου, διέσωσε τὴν Ἑλλάδα, καὶ κράτησε τὰ σύνορά της μὲ τὴν Τουρκία στὸν Ἕβρο ποταμό.

Ἐφέτος λοιπὸν στὶς 22 Ὀκτωβρίου συμπληρώνονται τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωσί μας ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ τῆς μισῆς χιλιετίας. ἂν καί, ὅσοι ἀπὸ μᾶς εἶναι Μικρασιᾶτες, ἐλευθερώθηκαν μετὰ 7 χρόνια, ὅταν ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἐλευθέρωσε τὴ Σμύρνη, τὴν Κυδωνία, τὴν Προῦσα, καὶ πολλὰ ἄλλα μέρη τὸν Ἰούνιο τοῦ 1919.

Αλλὰ τὸν Αὔγουστο τοῦ 1922 οἱ Μικρασιᾶτες ἦρθαν ἐδῶ, ἀπὸ Ἑλλάδα σὲ Ἑλλάδα, διότι πίσω ἀπ’ αὐτοὺς ἐρχόταν πάλι ἡ τουρκικὴ δουλεία γιὰ ὅλα τὰ Μικρασιατικὰ ἐδάφη, καὶ οἱ Ἕλληνες ἔφυγαν ἀπὸ κεῖ, γιὰ νὰ μὴν ὑποδουλωθοῦν πάλι στοὺς μουσουλμάνους Τούρκους.

 Ἔτσι ἐφέτος, ἀρχίζοντας ἀπὸ σήμερα, ἑορτάζουμε τὰ Ἐλευθέρια τῆς Τερπνῆς, ὅπως καὶ τῆς Νιγρίτας καὶ ὅλης τῆς Βόρειας Ἑλλάδος.

Εἰδικὰ ἐμεῖς οἱ τῆς Τερπνῆς καὶ τῆς Νιγρίτας καὶ ὅλης τῆς Βισαλτίας θὰ ἔχουμε τὸ ἐπίκεντρο τῶν ἑορτῶν μας γιὰ τὴν ἑκατοστὴ ἐπέτειο τῆς ἀπελευθερώσεώς μας τὸ Σάββατο 22 Ὀκτωβρίου. ἀρχίζουμε ὅμως ἀπὸ σήμερα, τόσο γιὰ τὸ μέγεθος τῆς ἑορτῆς ὅσο κι ἐπειδὴ ἀνάμεσα στὴ σειρὰ τῶν γεωργικῶν ἐργασιῶν μας οἱ ἡμέρες αὐτὲς εἶναι πρόσφορες.

 Τερπνὴ 23 Ἰουνίου 2012
Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης