Το έθιμο αναβιώνεται από το Σύλλογο Γονέων Δημοτικού Σχολείου Τερπνής με τα παιδάκια των μεγάλων τάξεων. Την πρώτη φορά που ο σύλλογος αναβίωσε το έθιμο,, μάλλον το 2003 αν θυμόμαστε καλά, μικροί και μεγάλοι ενθουσιάστηκαν. Οι δε γιαγιάδες δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυά τους και συγκινημένες ευχαριστούσαν το Σύλλογο Γονέων που τους ανέσυραν υπέροχες μνήμες από τα νεανικά τους χρόνια. Τα παλιά χρόνια εδώ στην Τερπνή δεν υπήρχε παιδί που να μην γυρίσει την 1η του Μάρτη για να τραγουδήσει τη χελιδόνα σε όσα περισσότερα σπίτια μπορούσε.Το τραγούδι που έλεγαν ήταν:

                       XEΛΙΔΟNA

Χιλοδόνα έρχιτι απού τη Μαύρη Θάλασσα
Έκατσι κι λάλησε και πυργουθιμέλιωσε.

Μάρτη Μάρτη μου καλέ κι Φλιβάρι φουβερέ
Που 'φιρις τα γράμματα γράμματα βασιλικά.

Σήκου συ νοικοκυρά βάλι τα γαλέτσια σου
Σέβα στο κιλάρι σου να μας δώσεις πέντε αυγά.

Δώσι μας τα πέντε αυγά κράτα συ την κλουσουριά
Να γινά κι να κλουσά κι να σέρνει τα πουλιά.

Μάρτς μας ήρθι καλώς μας ήρθι
Ήρθι Πασχαλιά μι τα κόκκινα τ' αυγά.

ΛΙΓΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΙΜΑ

Ο Μάρτης είναι ο πρώτος μήνας της Άνοιξης.
Οι μητέρες δένουν ακόμα και σήμερα στα χέρια των παιδιών τους ένα βραχιόλι από πολύχρωμες κλωστές, που το λένε «μάρτη», για να μην τα «μαυρίσει» ο ήλιος. Είναι ένα μαγικό προφύλαγμα για τη νέα εποχική περίοδο. Το περίδεμα αυτό το φορούσαν τα παιδιά ως τη Ανάσταση ή ώσπου να πρωτοδούν χελιδόνι.
Το μήνα αυτό τα παιδιά έφτιαχναν ένα ξύλινο ομοίωμα χελιδόνας, το οποίο στόλιζαν με ζουμπούλια. Έπειτα το γύριζαν από σπίτι σε σπίτι σ' όλο το χωριό τραγουδώντας τραγούδια για τον ερχομό των χελιδονιών. Οι νοικοκυρές έδιναν στα παιδιά σίγουρα αυγά και αν είχαν λεφτά. Είναι σημαντικό ότι το έθιμο αυτό επιβιώνει από τους αρχαίους Έλληνες και σε άλλα μέρη της πατρίδας μας όπως σε άλλα μέρη της Μακεδονίας, τη Θράκη, Δωδεκάνησα. Πρόκειται για τα λεγόμενα «χελιδονίσματα» τα ανοιξιάτικα κάλαντα.
Το τέλος του Χειμώνα και τον ερχομό των χελιδονιών γιόρταζαν τα παιδιά από την αρχαιότητα με τα "χελιδονίσματα". Ο συγγραφέας Αθηναίος (2ος αιώνας μ.Χ.) έχει διασώσει ένα "χελιδόνισμα" που τραγουδούσαν τα παιδιά .
Στα πρώτα βυζαντινά χρόνια, το "ελληνικό" έθιμο της χελιδόνας θεωρήθηκε ειδωλολατρικό και στην αρχή απαγορεύτηκε από την εκκλησία. Παρ' όλα αυτά όμως τα παιδιά συνέχιζαν να τραγουδούν τον ερχομό της Άνοιξης και έτσι το έθιμο διατηρήθηκε όπως ακριβώς και στην αρχαιότητα με το ξύλινο χελιδόνι και το τραγούδι τους.