Μετά το άγχος των πανελλαδικών, ήρθε η ώρα της… κρίσεως! Ανακοινώθηκαν οι βαθμολογίες και όπως λέγεται, δυσκολεύει η εισαγωγή των υποψηφίων στα Πανεπιστήμια, καθώς προκύπτει ότι οι βάσεις θα ανέβουν σε σχολές μεσαίας ζήτησης και θα παραμείνουν σε υψηλά επίπεδα στις περιζήτητες σχολές.

Όσοι αρίστευσαν και πέτυχαν καλή βαθμολογία, δεν έχουν πρόβλημα.
Εμένα, όμως, οι άλλοι με απασχολούν. Αυτοί που δεν πέτυχαν.
Και σ’ αυτούς απευθύνομαι -να με συγχωρείτε οι υπόλοιποι. Γιατί είμαι μία από αυτούς!

Ήμουν στη Β’ Λυκείου όταν σε μία Έκθεση (ιδεών, να την έλεγαν;) είχα γράψει ότι «η ζωή χάνει την αξιοπρέπειά της», με αφορμή το ποίημα «Οι Μοιραίοι» του Βάρναλη. Η φιλόλογος μού έκανε την εξής παρατήρηση: «η ζωή δεν είναι άνθρωπος για να χάσει την αξιοπρέπειά της». Τότε κατάλαβα ότι με τους φιλόλογους με χωρίζουν… έτη φωτός και δεν πρόκειται να «συναντηθούμε» ποτέ.

Επιβεβαιώθηκα τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Τον πρώτο, δεύτερο και τρίτο χρόνο από το συμβάν, για την ακρίβεια.

Γιατί, την πρώτη φορά που έδωσα πανελλαδικές (με το σύστημα της δέσμης τον παλιό εκείνο καλό καιρό) βαθμολογήθηκα με 14,5. Νόμιζα πως μπορούσα να τα πάω καλύτερα -οποία πλάνη! Την επόμενη χρονιά βαθμολογήθηκα με 10, τη μεθεπόμενη με 9.
Η φιλολογία μισούσε την πένα μου.
Με αποδείξεις!
Όμως, αυτή ήταν η κλίση μου πάντα… Γι’ αυτό και το σύμπαν τους εκδικήθηκε: σήμερα (εδώ και πολλά χρόνια δηλαδή, αυτό είναι το επάγγελμά μου) πληρώνομαι για να γράφω! Είναι κι αυτό μια δικαίωση! Παράλληλα, στα… “γεράματα” των δεύτερων –άντασπουδάζω στο ΕΑΠ και νομίζω ότι θα συνεχίσω να σπουδάζω μέχρι τα δεύτερα –ήντα!

Συμπέρασμα: μπορούμε να απογοητευόμαστε, αλλά πρέπει την αποτυχία (όπως αυτή ορίζεται από τον κοινωνικό μας περίγυρο) να την μετατρέπουμε σε κίνητρο. Και το βασικότερο: να επιλέγουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε…

Β.Α.