100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΣΤΑ ΠΛΑΤΑΝΟΥΔΙΑ ΤΕΡΠΝΗΣ
΄Όπως έχουμε ήδη προαναγγείλει από πέρυσι, ο Πολιτιστικός Σύλλογος και φυσικά όλη η Τερπνή θα γιορτάσει φέτος, το 2013 πανηγυρικά τα 100 χρόνια από την ξακουστή μάχη στα Πλατανούδια με τους Βούλγαρους, αφού ήδη πέρυσι γιορτάσαμε τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της περιοχής από τους Τούρκους.Όλες οι φετινές εκδηλώσεις αρχής γενομένης από τα "ΙΕΡΑΡΧΕΙΑ" θα είναι αφιερωμένες στην σημαντικότατη επέτειο της 17ης Φεβρουαρίου 2013. Όπως ίσως οι περισσότεροι θα ξέρετε διοικητής του λόχου που περιφρουρούσε την πόλη της Νιγρίτας και τις γύρω περιοχές και συντονιστής της μάχης στα Πλατανούδια ήταν ο Διονύσιος Σταυριανόπουλος για τον οποίο σήμερα ξεκινάμε και σας παρουσιάζουμε ένα αφιέρωμα. Και είναι τόσο σημαντικό το όνομά του όσο και των Τερπνιωτών που έπεσαν ηρωικά στη μάχη. Σε μια συνέντευξη που πήραμε πριν κάποια χρόνια από το αιωνόβιο γέροντα Γεώργιο Καρακίτσιο, μπορεί πολλά γεγονότα να είχαν σβηστεί από τη μνήμη του αλλά το όνομα του διοικητή Σταυριανόπουλου είχε χαραχθεί και μας το ανέφερε μόλις μας εξιστόρησε τα γεγονότα της μάχης στα Πλατανούδια που ο ίδιος τα έζησε όντας μικρό παιδάκι γεννημένος το 1909.
Ας ξεκινήσουμε όμως με τη βιογραφία του διοικητή Διονύσιου Σταυριανόπουλου του οποίου σας παρουσιάζουμε για πρώτη φορά τη φωτογραφία του.Ο Διονύσιος Σταυριανόπουλος (1875 - 1972) ήταν Έλληνας στρατιωτικός.
Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1875 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Αποφοίτησε από την σχολή υπαξιωματικών το 1904 και κατετάγη στο πεζικό ως ανθυπολοχαγός. Αρχικά υπηρέτησε στην χαρτογραφική υπηρεσία του Γενικού Επιτελείου Στρατού ενώ το 1909 συμμετείχε στην επανάσταση του Γουδιού ως μέλος του στρατιωτικού συνδέσμου. Την ίδια χρονιά προήχθη σε υπολοχαγό. Έλαβε μέρος στους πολέμους του 1912 - 1913 ως διοικητής του 3ου λόχου του 21ου συντάγματος Πεζικού. Ως διοικητής του λόχου συμμετείχε στην περιφρούρηση της πόλεωςΝιγρίτας τον Φεβρουάριο του 1913 καταφέρνοντας να παρεμποδίσει τον εκεί στρατωνισμό των συμμαχικών τότε βουλγαρικών δυνάμεων. Με το ξέσπασμα τουΒ΄ Βαλκανικού πολέμου, στις 19 Ιουνίου 1913 τραυματίστηκε στην μάχη Σουλάβου ενώ τρία χρόνια αργότερα (1916) προήχθη σε ταγματάρχη.
Στις 11 Αυγούστου του ιδίου έτους, ως Ταγματάρχης μαζί με 8 άλλους αξιωματικούς
μετακινήθηκε από την Καβάλα στην απέναντι Νήσο Θάσο και από εκεί στη Θεσσαλονίκη
όπου μετά ομοφρόνων αξιωματικών της φρουράς και έγκριτων πολιτών κήρυξαν την επανάσταση της Εθνικής Αμύνης. Κατόπιν τούτου μετέβη στη Θάσο όπου τη νύκτα της 29ης Αυγούστου, ορμώμενος από τη Γαλλική ναυτική βάση και βοηθούμενος από άλλους αξιωματικούς, έσωσε την 6η Μεραρχία από την αιχμαλωσία των Βουλγάρων (2.000 στρατιώτες και 150 αξιωματικοί). Για αυτή του την πράξη τιμήθηκε από τους Εφέδρους αξιωματικούς της "Εθνικής Αμύνης" με χρυσό μετάλλιο.
μετακινήθηκε από την Καβάλα στην απέναντι Νήσο Θάσο και από εκεί στη Θεσσαλονίκη
όπου μετά ομοφρόνων αξιωματικών της φρουράς και έγκριτων πολιτών κήρυξαν την επανάσταση της Εθνικής Αμύνης. Κατόπιν τούτου μετέβη στη Θάσο όπου τη νύκτα της 29ης Αυγούστου, ορμώμενος από τη Γαλλική ναυτική βάση και βοηθούμενος από άλλους αξιωματικούς, έσωσε την 6η Μεραρχία από την αιχμαλωσία των Βουλγάρων (2.000 στρατιώτες και 150 αξιωματικοί). Για αυτή του την πράξη τιμήθηκε από τους Εφέδρους αξιωματικούς της "Εθνικής Αμύνης" με χρυσό μετάλλιο.
Το Φεβρουάριο του 1916 ως διοικητής του πρώτου Τάγματος "Κρητών" εξήλθε από τους πρώτους στο μέτωπο όπου και έλαβε μέρος στην πρώτη φάση της μάχης του Σκρα, την 23η Απριλίου 1917. Κατά την περίοδο αυτή προήχθη στο βαθμό του αντισυνταγματάρχη και ανέλαβε τη διοίκηση του 8ου Συντάγματος Κρητών (Ρεθύμνης).[1] Στις 2 Μαΐου 1919 ως διοικητής του 1/38 συντάγματος Ευζώνων αποβιβάστηκε στη Σμύρνη και ύστερα από μικρή συμπλοκή συνέτριψε τάχιστα την Τουρκική αντίσταση.[2] Το ίδιο έτος προήχθη στο βαθμό του Συνταγματάρχη. Κατόπιν, διοικών το 6ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους καταλαμβάνει την πόλη Σόμα κατά τις επιχειρήσεις του Ιουνίου του 1920 και συμπληρώνει τις επιχειρήσεις αυτές με την κατάληψη της Προύσας.[2]
Toν Δεκέμβριο του 1920 διοικώντας τη «δεξιά φάλαγγα» (6ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους και 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων, τεσσάρων μοιρών ορειβατικού πυροβολικού) εκδιώκει τους Τούρκους μετά από σκληρό αγώνα από την κωμόπολη Κοβαλίτσα. Το 1921 αποστρατεύθηκε για πολιτικούς λόγους επαναφερόμενος το 1922, οπότε και ανέλαβε τη διοίκηση της 12ης Μεραρχίας της Στρατιάς του Έβρου.[3] Στις 6 Αυγούστου 1926 προήχθη στο βαθμό του υποστρατήγου και το ίδιο έτος ανέλαβε και οργάνωσε την νεοσυσταθείσα τότε «Επιθεώρηση Πεζικού» όπου και παρέμεινε για αρκετό καιρό. Διετέλεσε, επίσης διοικητής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Το 1931 τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, ως διευθυντής του τότε τμήματος της πολεμικής εκθέσεως όπου και συνέταξε την «έκθεση των πολέμων 1912-1913», έργο με το οποίο ασχολήθηκε επί τριετία.
Το 1935 αποστρατεύθηκε καταληφθείς υπό του ορίου ηλικίας ως αντιστράτηγος ε.α. Έχει τιμηθεί με πολλά μετάλλια των συμμαχικών στρατών ως και των πολεμικών σταυρών Ελλάδος, Γαλλίας και Βελγίου. Επιπλέον, φέρει το Γαλλικό παράσημο του αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής.
Απεβίωσε στα Φιλιατρά το 1972.
| Διονύσιος Σταυριανόπουλος | |
|---|---|
| 1 Ιανουαρίου 1875 – 16 Αυγούστου 1972 (ετών 97) | |
| Τόπος γέννησης | Φιλιατρά Μεσσηνίας |
| Τόπος θανάτου | Φιλιατρά Μεσσηνίας |
| Εθνικότητα |  Ελληνική |
| Χώρα υπηρεσίας |  Βασίλειο της Ελλάδας.svg){kind=small} Β' Ελληνική Δημοκρατία |
| Κλάδος | Στρατός Ξηράς |
| Εν ενεργεία | 1904-1921, 1922-1935 |
| Βαθμός | Αντιστράτηγος |
| Σημαντικές μάχες/ πόλεμοι | Α' Βαλκανικός Πόλεμος Β' Βαλκανικός Πόλεμος Α' Παγκόσμιος Πόλεμος |
Η φωτογραφία του Διον. Σταυριανόπουλου παραχωρήθηκε από το αρχείο της Ασπίδας Τερπνής
.jpg)
