Με μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκθεση Ζωγραφικής ξεκινά τη νέα εικαστική περίοδο ο εικαστικός χώρος Αρμός.

  Η ζωγράφος Αγγελική Ανθύμιδου παρουσιάζει την τελευταία ενότητα έργων της με θέμα μύθους και Λαϊκά παραμύθια.

 Η έκθεση εγκαινιάζεται το Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011 στις 8 το βράδυ και θα διαρκέσει μέχρι Νοεμβρίου. Θα λειτουργεί καθημερινά από 18.00 έως 21.30 εκτός Κυριακής.

Η Ανθυμίδου Αγγελική γεννήθηκε στις Σέρρες το 1975. Σπούδασε ζωγραφική στην Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. απ' όπου και αποφοίτησε το 2001 με καθηγητή τον Β. Δημητρέα.  Το 1998-99

Επιλογή ομαδικών εκθέσεων

2002: «Έκθεση Νέων Καλλιτεχνών», ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ, Γκάζι, Αθήνα.

2004-2006: «mini art 1,2,3», αίθουσα τέχνης ΑΡΜΟΣ, Σέρρες.

2003: «Πτυχιούχοι 2001-2003», ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, Θεσσαλονίκη.

2005: «ΣΥΝΘΕΣΗ Ι», έκθεση Σερραίων καλλιτεχνών αποφοίτων ΑΣΚΤ, ΔΕΠΚΑ Σερρών.

2006: «Έκθεση Νέων Καλλιτεχνών», ΕΕΤΕ, Εξάρχεια, Αθήνα.

2007: «+πτωση», Δημοτική Πινακοθήκη Αγίου Νικολάου, Κρήτη.

2008: «Υγρές παρουσίες της Κερκίνης», 1^ο Συμπόσιο Εικαστικών Τεχνών, ΔΕΠΚΑ Σερρών. 

2008: «Εικαστικές διαδρομές», Οικία Σχοινά, Σέρρες.

2008: «Ανθέων όψεις», αίθουσα τέχνης METAMORFOSIS,  Θεσσαλονίκη.

Ατομική έκθεση

2011: Εικαστικός χώρος ΑΡΜΟΣ, Σέρρες.

  

         Με θέμα τους μύθους και τα λαϊκά παραμύθια με ζώα, η εικαστικός Αγγελική Ανθυμίδου δημιουργεί ζωγραφικά έργα στα οποία διάφορα αντικείμενα -τα κλειδιά του μύθου- καθώς και θραύσματα του ίδιου του κειμένου, συνθέτονται προσπαθώντας να ενεργοποιήσουν την μνήμη και τις αισθήσεις του θεατή. Χωρίς καμία διάθεση εικονογράφησης, η δράση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, ενώ η παρουσία των ζώων δηλώνεται μόνο μέσα από το ανάγλυφο αποτύπωμα του πέλματος τους.

       Ένα παχύ στρώμα τσιμέντου και μαρμαρόσκονης πάνω σε ξύλο, γίνεται το πεδίο δράσης, όπου σκληρές χαράξεις και ανάγλυφα χνάρια ζώων δίνουν την αίσθηση της υγρής γης. Ένθετα αντικείμενα όπως πέτρες, σφουγγάρια, ψαλίδια ανεβάζουν τον δείκτη υλικότητας και δίνουν την υποψία κάποιας ιστορίας.

Η τετράγωνη επιφάνεια των έργων χωρίζεται με σκληρές κάθετες και οριζόντιες γραμμές, οι οποίες οργανώνουν τον χώρο, δίνοντας άλλοτε την αίσθηση του βάθους και άλλοτε της επίπεδης επιφάνειας. Ο ορίζοντας σπάει για να περάσει το φως, ενώ τα αντικείμενα τοποθετούνται επίπεδα ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια απόδοσης της τρίτης διάστασης.

Η λιτότητα των χρωμάτων καθώς και οι κενοί και σιωπηλοί χώροι δίνουν τον χρόνο στον θεατή να ανακαλύψει την ιστορία μέσα από συνειρμούς. Να ανακαλύψει όλους εκείνους τους μύθους, που με την απλότητα και το βάθος, την δύναμη και την ακραία οικονομία, απογυμνωμένοι από κάθε μεταγενέστερο στολίδι, παραμένουν άρρηκτα δεμένοι με τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων.

Η αρκούδα που χάνει την ουρά της όταν αφελέστατα βασίζεται στα λόγια της πονηρής αλεπούς, το περιστέρι που πέφτει με ορμή να πιεί νερό από μία ζωγραφισμένη κανάτα, το δείπνο της αλεπούς και του πελαργού, ο τεμπέλης γάιδαρος που έχασε το αλάτι και φορτώθηκε το υγρό σφουγγάρι, είναι μερικά από τα θέματα αυτής της δουλειάς. Μύθοι του μεγάλου παραμυθά και λαϊκά παραμύθια από όλο τον κόσμο, παραλλαγές των ίδιων παγκόσμιων μοτίβων, παίρνουν μορφή, δίνοντας μας την δυνατότητα να εξερευνήσουμε τις λιγότερο ευκρινείς και ξεχασμένες πλευρές  του ψυχικού μας κόσμου.