(ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΒΙΚΗΣ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ)

Κλειστά τα παραθύρια στην γειτονιά των αγγέλων. Βαριά σφαλισμένα παντζούρια και από μέσα κάποιος βασιλικός κλαίει σιωπηλά τον άδικο χαμό σου. Κάπου εκεί στην γειτονιά της «Λόλας» σε θυμάμαι, να σφίγγεις αδέξια μέσα στα παιδικά σου δάχτυλα το σκηνοθετημένο τσιγάρο και ο καπνός να σου βουρκώνει τα μάτια και την ψυχή. Το τραγούδι σου χαρταετός μέσα σε άγριο καιρό και ερωτευμένα κορμιά διέσχισε την αιωνιότητα.

Κλειστά τα χείλη, και τα στιχάκια ορφανά, μικροί αλητάμπουρες στο μεταξουργείο, τσαλαβουτούν στα βρώμικα νερά, ψάχνοντας την δίκη τους Βίκυ... το φιλαράκι τους. Μικρή ζωή, πολλά τραγούδια και ένα ατελείωτο παιχνίδι με τον θάνατο. Σκληρό παλικαράκι ο θάνατος βλέπεις με το μαύρο πουκάμισο και την σκοτεινή ματιά.

Μα εσύ... δεν του χαλάλισες ούτε ένα τραγούδι. Δεν τον καλόπιασες ούτε με ένα σου δάκρυ. Ζεστή και επικίνδυνη σαν την φωτιά, μάζεψες σε ένα σάκο τα τραγούδια σου και έφυγες για το μεγάλο ταξίδι.

Αυτή ήτανε για μένα η Βίκυ Μοσχολιού. Δεν είναι το τέλος της που μου δίνει την αφορμή να γράψω αυτά τα δυο λόγια όσο η ανάγκη να πνίξω κάπου τον θυμό μου. Θυμώνω που ερημώνει το λαϊκό μας τραγούδι και στην θέση του φυτρώνουν κάθε λογής αγριόχορτα. Θυμώνω που οι λαϊκές φωνές που μεγάλωσα τα μαζεύουν τόσο βιαστικά και μας κουνούν μαντήλια. Η Βίκυ Μοσχολιού όπως και άλλες μεγάλες φωνές εκείνης της γενιάς ήταν το αποκούμπι μας. Φωνές τίμιες, αληθινές, ελληνικές.

Θυμώνω και με το κράτος που σαν χοντρομπαλάς σκυλάς ξοδεύεται στις μεγάλες πίστες του καθωσπρεπισμού και καταθέτει στεφάνια υποκρισίας στο τελευταίο αντίο. Πάρτε το χαμπάρι... Ο πλούτος αυτής της χώρας είναι η μουσική της κληρονομιά. Αυτό το μεγαλείο της ανυπέρβλητης απλότητας. Το τραγούδι μας.

Ξέρω καλά ότι κανείς σας δεν περιμένει να μάθει την Βίκυ Μοσχολιού μέσα από αυτές τις σύντομες σκέψεις. Άλλωστε ο σκοπός μου δεν είναι αυτός. Ο καθένας μας έχει ετοιμάσει μέσα του το δικό του αφιέρωμα μέσα από αναμνήσεις και μελωδικά βράδια. Ξέρω επίσης ότι αυτά τα λόγια ίσως είναι και τα τελευταία που γράφονται γι’ αυτήν την μεγάλη τραγουδίστρια. Σε λίγο καιρό το πέπλο της λήθης θα σκεπάσει την απουσία φέρνοντας τα καινούργια φιντανάκια κάποιας «μουσικής επιδημίας»... συγνώμη... ακαδημίας.

Δύσκολοι καιροί . Ερημώσαμε και κλειστήκαμε στο καβούκι μας μετρώντας απώλειες. Τα τραγούδια αντί να μας ενώνουν άρχισαν να μας στοιχειώνουν σαν παλιές κατάρες. Βγείτε  στις αυλές σας, στους δρόμους, στα καφενεία και ξαναρχίστε το τραγούδι. Αγαπήστε πάλι με το καλό τραγούδι και πονέστε μ’ αυτό. Τα πράματα ζορίζουν και ο Ζαμπέτας από κει πάνω θα μας ρίξει κανένα καντήλι.

Βέβαια τώρα του στείλαμε καλή συντροφιά. Σαν να τους βλέπω. Καθισμένοι στο πιο γαλάζιο σύννεφο προβάρουν τα καινούργια τους τραγούδια. Αν στήσετε αυτί μπορεί και να τους ακούσετε... απλά στην πρώτη φθινοπωρινή βροχή βγείτε στο μπαλκόνι σας και κλείστε την τέντα.

Έτσι δεν έλεγες και συ Βίκυ... "τα τραγούδια βρε είναι σαν την βροχή. Όταν είναι καλά σε μουσκεύουν ως το κόκαλο" !!!!!