ΟΙ ΠΡΟΞΕΝΗΤΑΔΕΣ …ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
Οι «Λαζαρίνες» που είδα τελευταία φορά (1964) στο χωριό.
Οι Λαζαρίνες επισκέπτονταν τα σπίτια κατά ζεύγη. Φορούσαν όμορφα ανοιξιάτικα αλλά συνήθη φουστανάκια και όχι εξειδικευμένες ή παλιογκαιρίσιες στολές όπως βλέπω ήδη από χθες να δημοσιεύονται στο Φέισμπουκ.
Στεκόμενες αντικριστά έλεγαν το «κατάλληλο» τραγούδι, κουνώντας με χάρη τα μαντήλια που κρατούσαν στα χέρια. «Κατάλληλο» τραγούδι ήταν εκείνο που ταίριαζε στην οικογενειακή σύνθεση κάθε σπιτιού: Άλλο τραγούδι για ένα ζευγάρι που περίμενε παιδί, άλλο όταν υπήρχε μικρό παιδί που πήγαινε ή δεν πήγαινε στο σχολείο κλπ. Όμως, δεδομένου ότι στα παλιότερα χρόνια σχεδόν κάθε σπίτι είχε ένα τουλάχιστον κορίτσι της παντρειάς, το πιο διαδεδομένο απ’ όλα ήταν το τραγούδι για τους «προξενητάδες»:
Προξενητάδες κι αν περνούν
‘που μέσ’ από την πόλη,
ρωτούσαν και ξαναρωτούν
πού νάβρουν τέτοια κόρη!
Τέτοια ψηλή τέτοια λιγνή,
τέτοια μαυρομαλλούσα!
Πούχει το μάτι σαν ελιά,
το φρύδι σα γαϊτάνι.
…………………….
Τα «κάλαντα του Λαζάρου», ήταν αποκλειστικό προνόμιο των κοριτσιών σχολικής ηλικίας. Τα «παιδιά» του χωριού (λέξη με διπλή σημασία, αφού η έννοια αγόρι ήταν άγνωστη) ήταν απλοί παρατηρητές. Όμως, γύρω στα 1955 (ίσως και πιο μπροστά) άρχισαν να τραγουδούν και τα «παιδιά» κάποια άλλα «κάλαντα του Λαζάρου». Πρωταγωνιστής ήταν ένα «παιδί» από τον Σωχό (που δούλευε σε κάποιο σπίτι): Κρατώντας έναν μεγάλο σταυρό, στολισμένο με λουλούδια., και ακολουθούμενος από …τσιακαλαρία, τραγουδούσε με πάθος:
Μάθατε τι έχει γίνει
Σήμερα στην Παλαιστίνη.
Και στην πόλη Βηθανία
κλαίει η Μάρθα κι η Μαρία.
Κλαίει για τον αδερφό της
και τον γλυκοφιλητό της.
Άμα ήσουνα Χριστέ μου
δεν θα πέθαιν’ αδερφός μου!